เพลิงไฟรักอสูร - นิยาย เพลิงไฟรักอสูร : Dek-D.com - Writer
×

    เพลิงไฟรักอสูร

    ความดีมันเอาชนะใจคนชั่วไม่ได้ เธอจะไม่โกรธเขา แต่เธอจะลืมเขาซะ

    ผู้เข้าชมรวม

    1,514

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    9

    ผู้เข้าชมรวม


    1.51K

    ความคิดเห็น


    6

    คนติดตาม


    44
    หมวด :  รักดราม่า
    จำนวนตอน :  12 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  14 ธ.ค. 60 / 11:51 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    " คุณเปลี่ยนไปมากน่ะฟ้า "

     ชายหนุ่มสบตาหญิงสาวด้วยความโกรธไม่ปิดบัง 

    " คุณก็เช่นกัน"
     
    " คุณมีคำอธิบายไมที่กล้าทิ้งผมไป เมื่อสองปีก่อน"
     คำถามนี้ทำให้แววตาหญิงสาวเปลี่ยนไป 
    ภาคินพยายามระงับอารมณ์ตนเอง
     ในใจเขาตอนนี้อยากจะกระชากร่างงามเขยาๆ ด้วยความโกรธ 
    แต่ความอยากรู้เหตุผลมากกว่าที่ทำให้เขายังใจเย็นอยู่แบบนี้
    หญิงสาวแม่มปากแน่น ไม่ยอมตอบอะไร ในเมื่อเธอไม่อยากรือฟื้นมันขึ้นมาก 

    " ฉันเหนื่อยมามากแล้ววันนี้ ฉันจะอายน้ำและพักผ่อน" 

    " เดี่ยว นี้มันง่ายไปหรือเปล่า เห็นฉันเป็นไอ้โง่อีกหรือไง 
    บอกมาว่าเธอทิ้งฉันไปเพราะอะไร" เธอไม่อยากอธิบายให้เสียเวลา
     เพราะยังไงเขาก็ไม่มีทางเชื่อและมีคนรอเธออยู่ และอีกไม่นานเธอจะหย่ากับเขาอยู่แล้ว 
    ภาคินเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

    " อย่าเข้ามาน่ะ ถอยไป ฉันจะอาบน้ำ" 

    " บอกฉันมาสิ ทิ้งฉันไปแล้วกลับมาอีกทำไม" 
    ...............,,,,,,,,,,,,,,,,

    " พะ พี่พายุ" 

    หญิงสาวหน้าซีดปากสั่น เมื่อพบคนที่อยู่ตรงหน้าหลังจากฟื้นขึ้นมา 
    ไม่จริงใช่ไหม เธอต้องตาฝาดไปแน่ๆ รินธารา สบัดหน้า
     กระพริบตาอีกครั้งหวังว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝัน
     
    " เธอไม่ได้ตาฝาดไปหรอก รินธารา"

     ชายหนุ่มตรงหน้าตอบเสียงเย็นเหมือนอ่านสายตาหญิงสาวออก เขากวาดสายตาไปทั่วร่างหญิงสาวอย่างสำรวจ
     เริ่มจากหน้าหวาน ตาโต ราวกับตุ๊กตา น่าทะนุทนอม หน้าอกที่ใหญ่ขึ้นตามวัย
     เอวเล็กคอด รับกับขาเรียวสวย ไม่ว่ามองส่วนไหนเธอก็สวยไปหมดอย่างไร้ที่ติ 
    หญิงสาวเห็นสายตาชายหนุ่มก็อดหน้าแดงไม่ได้ 

    " ฉันมาที่นี้ได้ยังไง "

     รินธาราถามเสียงสั่น ผู้ชายตรงหน้าคือ พายุ หรือ พายุพงค์ ชายหนุ่มหน้าหวาน 
    หุ่นบึกบึนสมชายชาตรี เขาดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก แต่ที่น่าตกใจกว่านั้น ชายตรงหน้านี้
     คือแฟนเก่าที่เธอทิ้งเขามา เมื่อ 3 ปีที่แล้ว และสายตาที่เคยเต็มไปด้วยความรัก 
    มันไม่มีอีกต่อไป ที่เธอเห็นมันมีแต่ความเกลียดด้วยซ้ำ

    " ใช่"
    " เพื่ออะไร ปล่อยฉันไปเดี่ยวนี้น่ะ คุณไม่มีสิทธิมากังขังหน่วงเหนียวฉัน"
     
    ชายหนุ่มกระชากตัวหญิงสาวขึ้นมาอย่างแรง 

    " ฉันเจ็บน่ะ ปะ ปล่อย อือ "

     น้ำตาไหล ชายหนุ่มจับคางหญิงสาวขึ้นให้มองเขา

    " อย่างมาบีบน้ำตา ผู้หญิงแพศยาอย่างเธอไม่เหมาะกับพี่ชายของฉัน" 

    รินธาราไม่เข้าใจที่ชายหนุ่มพูดถึงใคร

    " คุณพูดถึงใคร" 

    เขากัดกรามแน่น และเข้าใจว่าเธอคงมีหลายคนจนนับไม่ถ้วน 
    คิดแบบนี้แล้ว มันทำให้เขายิ่งโกรธเข้าไปอีก ได้ในเมื่อร่านนัก
     เข้าจะถือว่าให้ทานกับเธอก็แล้วกัน

    " ร่าน หน้าไม่อาย แรดมากจนนับผู้ชายของเธอไม่หวาดไม่ไหวเลยสิน่ะ 
    ตอนที่เราคบกัน เธอก็สวมเขาให้ฉัน  ทำไมอยากมากทำไมไม่บอกกันตรงๆ 
    ฉันอุสาทะรุถนอมเธออย่างดี ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว ที่แท้ ฮึ"

     พูดไปกวาดตามองทั่วร่างหญิงสาวอย่างหยาบคาย เจ็บเหลือเกินกับคำพูดของเขา 
    ไม่เข้าใจเธอทำผิดอะไร แล้วไปทำตอนไหน
    " หยุดเดี่ยวนี้น่ะ พูดบ้าอะไร ฉันไม่เข้าใจ" 
    " อย่ามาทำไร้เดียงสา อย่างนี้สิน่ะ ผู้ชายถึงได้ติดอกติดใจ ตัวเธอคงเน่าเฟะไปหมดแล้ว"

    เพี้ย!! 

    คำพูดของเขาที่กล่าวหาเธอ. ทำให้เธอรับไม่ได้ จึงตบเขาไป
    ชายหน้าหวานหันไปตามแรงตบ รอยแดงค่อยๆปรากฏขึ้น หันมาสบตาหญิงสาว
     เขาโกรธถึงขีดสุด รินธารา ถอยหลังด้วยความกลัว ชายหนุ่มค่อยๆเดินตามอย่างคุกคาม 
    นาทีนี้เธอไม่สนอะไรอีกแล้วขอให้หลุดพ้นไปจากที่นี้ก็พอ คิดแล้วหันหลังวิ่งหนี
    . แต่วิ่งได้ครึ่งก้าว ชายหนุ่มกระชากเอวคอดกิ่วมาติดอกแกร่ง

    " เธอกล้่ามากที่ตบหน้าคนอย่างฉัน เตรียมตัวรับผลกรรมได้เลย " 

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น